古时泛称域外来华的僧侣。
古时泛称域外来 华 的僧侣。
引《法苑珠林》卷五一：“夜中，有人见梵僧百餘，绕塔行道。”宋•朱弁 《曲洧旧闻》卷八：“吾尝梦梵僧告予曰：‘世且乱， 定光佛 再出世，子有难，能日诵千声，可以免矣。’”《元史·世祖纪一》：“以梵僧 八合思八 为帝师，授以玉印，统释教。”明•王鏊 《震泽长语·音律》：“今梵僧咒雨则雨应，咒龙则龙见。华僧虽学其声，而无验者。”
梵 [ fàn ] 1. 关于古代印度的。 如 梵语（印度古代的一种语言）。梵文（印度古代的文字）。 [更多解释]
僧 [ sēng ] 1. 佛教指出家修行的人，梵语“僧伽”的简称。 如 僧侣。僧尼。僧人。僧众。僧俗。高僧。 [更多解释]
fàn sēng
fán sēng
fān sēng
sēng lǚ
sēng rén
gāo sēng
sēng ní
fàn wén
sēng sú
sēng tú
fàn yǔ
fàn bài
fàn bèi
fàn běn
fàn biăo
fàn bù
fàn cè
fàn chà
fàn chàng
fàn chéng
fàn dào
fàn dì
fàn diàn
fàn fă
fàn fàn
fàn fāng
fàn fú
fàn gé
fàn gōng
fàn guăn
fàn guǐ
fàn huā
fàn huáng
fàn jì
fàn jiā
fàn jiá
fàn jiào
fàn jiè
fàn jīn
fàn jīng
fàn jìng
fàn jū
fàn kè
fàn lè
fàn lín
fàn líng
fàn lóu
fàn lún
fàn lǚ
fàn mén
fàn mì
fàn nà
fàn qìng
fàn róng
fàn săo
bèi fàn
gāo fàn
梵僧的拼音是：fàn sēng点击 图标播放梵僧的发音。
梵僧的意思是：古时泛称域外来华的僧侣。
